Plany na wieczór

   "Ciepłe, sierpniowe popołudnie. Czerwony dukat słońca dotyka czubków drzew rosnących na przeciwległym brzegu jeziora. Siedzę na tarasie, przed ośrodkiem, grzeję stare kości i czytam "Jaskinię" Platona. 
   Nieco dalej, na ławce w przeciwległym końcu tarasu dwoje młodych ludzi. Przyjechali dziś rano. W recepcji na palcach ich dłoni dostrzegłem obrączki. Małżeństwo - pewnie miesiąc miodowy. Z tej odległości nie sposób usłyszeć o czym rozmawiają. Może robią plany na wieczór? Zamykam książkę, zaznaczając kciukiem stronę na której skończyłem. 
   Może zagotują w czajniku wodę z ujęcia, zaparzą herbatę? Posiedzą przy stoliku na tarasie, potrzymają się za ręce, popatrzą sobie w oczy. A potem, przy świetle księżyca, wypłyną na jezioro drewnianą łódką, która stoi zacumowana przy pomostku.
   Spojrzałem na ślad po obrączce na moim palcu. Tak. Ja pewnie bym tak zrobił..."

   To tylko nasza literacka prowokacja. Nie znaleźliśmy takiego zapisku na terenie ośrodka. W rzeczywistości taras pokryty jest grubą warstwa liści. Czajnik poniewiera się na podłodze wśród szkła i pustych puszek. Stolik przegnił, a drewnianej łódki już dawno nie ma. Zastąpiła ją plastikowa łupinka, której jednak nikt nie wyciągnął na zimę z wody, wiec lód rozerwał burty.

   Ciężkie chmury zawisły nad ośrodkiem. Nie widać słońca. W nocy pewnie znowu spadnie śnieg...

Powolna śmierć

   To, że miejsce zostało opuszczone, nie oznacza, że nic się w nim nie dzieje. Wiele obiektów latami stoi bezczynie, by nagle, w ciągu kilku dni, zniknąć za sprawą buldożerów i firm rozbiórkowych. To chyba normalna kolej rzeczy - obieg materii w przyrodzie. Kiedyś obiekt tętnił życiem, potem zamarł, aż w końcu przestał istnieć.
   Innym objawem powolnej śmierci miejsc opuszczonych jest przerabianie ich na śmietniska. Poniżej prezentujemy dwa zdjęcia. Pierwsze z nich zrobione zostało w czerwcu, drugie w październiku. Ktoś może uznać, że sterta gruzu polepsza... walory estetyczne obiektu. Naszym zdaniem to dopiero początek.

Rodzinne wakacje

   Pozostajemy w klimacie ośrodka wypoczynkowego. Gdy robiliśmy te zdjęcia próbowaliśmy sobie wyobrazić rodziny siedzące na tych ławkach, przy ognisku. Nawet zwęglona ziemia zarosła trawą, a stoliki obrosły mchem.
   O czym rozmawiali? O pracy w zakładzie? O kolejnej podwyżce cen mięsa? O reglamentowanym oleju napędowym? O ciotce, która wyjechała na wczasy do Bułgarii? O talonie na pralkę, czy małego Fiata?
   Trudno się domyśleć tematów ich rozmów. Trzeba patrzeć na nie przez pryzmat historii, warunków życia w czasach socrealizmu.
   Pozostaje nam słuchać, czy w szczelinach murów nie ukryły się szepty przeszłości...

   A wiatr znad jeziora szumi wśród traw i krzewów...

Ośrodek Wypoczynkowy

   Publikujemy kilka zdjęć z opuszczonego ośrodka wypoczynkowego. Nie tak dawno temu, do tego ośrodka przyjeżdżali na urlopy pracownicy pobliskiego zakładu przemysłowego. Miejsce to było bardzo popularne, całe rodziny biwakowały, kąpały się w niedużym jeziorze, a tutejsza wieś tętniła życiem. Prosperował nawet niewielki sklepik z legendarnymi lodami "Bambino" (Czy ktoś je jeszcze pamięta? Te prawdziwe, na patyku, za które płaciło się złotówkami z orzełkiem bez korony? ). Z nastaniem kapitalizmu zakład przemysłowy upadł, ciągnąc za sobą ośrodek. Posesja kupiona została przez prywatnego inwestora. Człowiek ten najwidoczniej próbował całość remontować, jednak coś mu w tym przeszkodziło. We wnętrzu budynku wciąż można znaleźć porzucone narzędzia budowlane, puszki z farbą.
   Dość dokładnie znamy historię tego obiektu, lecz nie będziemy o niej pisać. Z różnych względów.

   Dziś, stojąc na dawnym polu biwakowym, ciężko wyobrazić sobie, że to miejsce przepełnione było kiedyś gwarem dzieci, rozmowami dorosłych, chlupotem wody i brzękiem butelek piwa. Może to wina pory roku? A może wina upływu lat?

Drzwi cz.1

   Pisaliśmy już o oknach i narzędziach. Przyszedł czas na drzwi. Funkcja drzwi jest oczywista chyba dla każdego, jednak, zgodnie z tradycją, zacytujemy Mały Słownik Języka Polskiego: "ruchome zamkniecie otworu wejściowego do budynku lub jakiegoś wnętrza; sam ten otwór".
   Większość drzwi, jakie przychodzi nam spotykać na naszych wyprawach jest raczej nieruchoma. Część jest zamknięta na zamek, kłódki. Trafiają się też drzwi spętane łańcuchami, zabite deskami, zaspawane. Bywają jednak i takie, które mimo upływu czasu, nadal pełnią swą funkcję. Jedynym mankamentem jest potworne skrzypienie zawiasów. Spotykamy też drzwi wyjęte z zawiasów, lezące na stertach desek, z wyłamanymi zamkami, świadczącymi o włamaniach.
   Bardzo ciekawe są rozmaite tabliczki i napisy umieszczane na drzwiach. O nich napiszemy w przyszłości.

Drewniany barak

   Niedawno odnaleźliśmy taką oto dziwną konstrukcję. Wygląda to na barak, który miał służyć ekipie budowlanej. Co jeszcze dziwniejsze, teren jest w ogóle niezagospodarowany. Działka jest tylko otoczona betonowymi słupkami, między którymi rozpięta miała być siatka. Żadnych fundamentów, porzuconych materiałów budowlanych, tylko ta buda. W środku leży jedynie worek ze zwietrzałym cementem.
   To jeden z bardziej tajemniczych obiektów na jakie się natknęliśmy, jeżeli te kilka desek można nazwać obiektem.
  

Leśne klimaty

   Pozostajemy w leśnych klimatach. A oto próbka zdjęć z dzisiejszej wyprawy, której cel przedstawimy później.
   Leśna droga z dala od cywilizacji, na pierwszy rzut oka, może nie stanowić żadnej atrakcji dla eksploratora. Wystarczy jednak wejść nieco głębiej w las. Za niewielkim wzniesieniem odkrywamy polanę zalaną wodą z ostatnich roztopów. Na samym skraju stoi stara, gnijąca ambona myśliwska.
   Ktoś musiał poświęcić swój czas, materiał i włożyć sporo wysiłku, aby ją zbudować. Ciekawe jak wiele godzin spędzili w niej myśliwi? O czym rozmawiali? Czy łowy się udawały? Słuchamy...
   Nic. Żadnych szeptów. Gnijące drewno milczy, nie chce się dzielić swoimi tajemnicami. Mury są bardziej rozmowne.

Koniec przerwy

   Po stanowczo zbyt długiej przerwie publikujemy kolejny post i kilka nowych zdjęć. Dwa z nich mogliście już zobaczyć w naszej Facebook'owej galerii, w nieco innej szacie. Nie jest to co prawda kolejny budynek, lecz zwyczajna linia elektryczna. Niby nic, jednak jej położenie jest dość szczególne.
   Większość z nas przyzwyczajona jest do widoku słupów przy drogach, ewentualnie na polach. Poniżej widzimy jednak pas wykarczowanego lasu, a na nim niekończący się szereg betonowych kolumn. Kable przesyłowe wiszą smutno. Śnieg, który jeszcze wczoraj tu był, dziś zamienił się w kałuże. Zewsząd słychać krople spadające z gałęzi.
   Nie jest to obrazek typowy dla Urban Exploration. Jednak jest w nim coś wyjątkowego. Na niektórych zdjęciach nie do końca widać, czy betonowe słupy są intruzem, czy ofiarą. Las usłużnie odsunął się, zrobił miejsce dla cywilizacji i technologii. Nie znaczy jednak, że zapomniał. Czeka w uśpieniu i gdy tylko nadarzy się okazja, odzyska to, co utracił.
   Blizna tylko z pozoru się zagoiła.

Święta, święta i po świętach...

   Szał zabaw sylwestrowych już za nami. Mimo bolącej głowy i ogólnego zmęczenia organizmu, już teraz planujemy wyprawy w nadchodzącym roku. Być może uda nam się nawiązać współpracę z innymi grupami eksploracyjnymi, zareklamować naszego bloga na forach i serwisach internetowych. To tyle, jeśli chodzi o plany długofalowe. Teraz trzeba zebrać członków grupy i wyruszyć na poszukiwania nowych miejsc, zebrać nowy materiał do archiwum i przeżyć kolejne przygody. Dłuży nam się już ta świąteczno/noworoczna przerwa. Szepty przeszłości wzywają.

Czego życzymy Wam i Nam?

   Whispers Urban Exploration Group też ma swoje życzenia świąteczno-noworoczne. Poza sprzętem o którym pisaliśmy wcześniej, chcielibyśmy spotkać ludzi z którymi łączyłaby nas wspólna pasja. Ludzi odważnych, odpowiedzialnych i wrażliwych. Większość naszych znajomych puka się w czoło, słysząc o naszych wyprawach..
   Mamy nadzieję, że w nadchodzącym roku odwiedzimy wiele ciekawych miejsc, przeżyjemy wiele przygód i uratujemy kilka miejsc przed zniknięciem, uwieczniając je w pamięci i na zdjęciach. Obyśmy zawsze wracali w pełnym składzie do domu.

   Wam, drodzy Czytelnicy, życzymy spokojnych, rodzinnych Świąt, oraz pomyślności w Nowym Roku.

   W naszym archiwum nie ma niestety żadnych typowo świątecznych zdjęć. Publikujemy zatem zdjęcie komina, do którego zmieściłby się nawet największy Święty Mikołaj...