Rekrutacja

   Czas najwyższy na ogłoszenie naboru! Grupą docelową są osoby z Poznania i okolic, gdyż właśnie tam będziemy w nadchodzących miesiącach (latach?) działać. Podstawowe informacje znajdziecie w zakładce "Rekrutacja". W razie jakichkolwiek pytań, piszcie na ten adres.

Wideoteka eksploratora cz. 1

   Pierwszym omawianym przez nas filmem, będzie "Urban Explorer" reżyserii Andy'ego Fetscher'a, na podstawie scenariusza Martin'a Thau. Premiera filmu odbyła się 8. kwietnia 2011 roku.

! SPOILER ALERT !

   Serwis Filweb pisze: "Pragnąc zbadać tajemniczy świat ukryty pod Berlinem, międzynarodowa grupa odkrywców zatrudnia lokalnego przewodnika, który ma ich doprowadzić do legendarnego bunkra III Rzeszy". Niestety, nie możemy się zgodzić z określeniem czwórki bohaterów mianem "grupy odkrywców". Głównie ze względu na rażący brak jakiegokolwiek przygotowania do wyprawy. Dla przykładu: żadna z osób nie posiadała własnej latarki (!). To niestety nie wszystko. Zwiedzający (bo nie sposób ich nazwać eksploratorami) byli ubrani stosowniej na niedzielny spacer, niż na penetrację bunkrów. Bo kto poważny schodzi na głębokość 25 metrów w trampkach, albo dżinsowych szortach do połowy uda? (swoją drogą, szorty te pozytywnie wpływały na ogólną estetykę filmu, zważywszy na nogi bohaterki, która je nosiła ;-) ) 
Nie mieli nawet butelki wody - wszystko taszczył przewodnik.

   Najlepiej przygotowaną do wyprawy osobą był wynajęty pilot. Zaopatrzył pozostałe osoby w latarki
i posiadał zapas liny do wspinaczki. Był najbardziej doświadczoną osobą w całej grupie, lecz brak rozwagi pozostałych miał dla niego tragiczne konsekwencje.

   To kolejny zarzut jaki stawiamy bohaterom: łamanie najbardziej podstawowych zasad bezpieczeństwa. Chodzi nam głównie o scenę w której przechodzą po stalowej kładce nad kilkunastometrowym szybem. Pierwsze pytanie: Dlaczego nie wykorzystali liny do asekuracji? Drugie: Jak głupim trzeba być, żeby robić zdjęcie z lampą błyskową osobie, która stoi na stalowej kładce o szerokości trzydziestu centymetrów, a pod nią zieje ogromna dziura? Ten, nomen omen, przebłysk geniuszu francuskiej pani fotograf zapoczątkował ciąg wydarzeń, które doprowadziły do śmierci prawie wszystkich uczestników wyprawy.
   Poza tym, żaden z uczestników nie miał kasku, co w przypadku zwiedzania bunkrów jest co najmniej dziwne.
  Nie podobały nam się również momenty, w których niszczone były pewne elementy obiektu, np. wyłamanie bramy, czy wybicie szyby. My zawsze staramy się tego unikać.

   Było w filmie również kilka momentów, które nam przypadły do gustu.
   Na przykład motyw posługiwania się pseudonimami, zamiast prawdziwymi imionami. Nie znali swoich personaliów, co mogło być przydatne w razie problemów z władzami. "Dzikie" zwiedzanie podziemi Berlina jest, jak zostało w filmie powiedziane "nie do końca legalne" Podobała nam się również scena, w której grupa odnajduje strzelnicę Stasi. Jeden z uczestników chce zabrać na pamiątkę łuskę karabinową. Przewodnik prosi, żeby tego nie robić, bo to przynosi pecha - sami wyznajemy podobne zasady.

   Naszym zdaniem eksploratorzy są w tym filmie ukazani jako osoby nierozważne, często bezmyślne. Bardziej przypominają poszukiwaczy wrażeń, niż pasjonatów, ludzi z jakimś celem. Nie szanują przeszłości. Przykładem tego może być reakcja grupy na opowieść przewodnika o eksperymentach, jakie miały odbywać się w podziemiach. Dlatego widz, na podstawie tego filmu, może postrzegać eksploratorów jako ludzi, którzy pakują się na własne życzenie w kłopoty.

   Kolejnym filmem, który omówimy będzie "Urban Explorers - Into the Darkness".

 źródło: http://www.filmweb.pl/film/Urban+Explorer-2011-584491#

Wideoteka eksploratora - prolog

   W naszej serii poświęconej filmom o tematyce związanej z Urban Exploration niewielką wagę przywiązywać będziemy do treści i ogólnych walorów. Skupimy się na raczej tym, w jaki sposób przedstawiani w nich są sami eksploratorzy, jakie techniki stosują, jakie jest ich podejście do UE (chodzi o Urban Exploration, nie o Unię Europejską). Postaramy się wykazać jakie "błędy w sztuce" popełnili i czego możemy się od bohaterów nauczyć. Nie będzie to cykl krytyki filmowej, lecz próba odkrycia w jaki sposób widz może odbierać Urban Exploration.
   Zastrzegamy sobie prawo do spoilerowania i absolutnie subiektywnej oceny omawianych filmów. Nie jesteśmy specjalistami w tej dziedzinie, tylko ludźmi, którzy czują się poniekąd związani z tematyką w nich poruszaną.
   Mile widziane są oczywiście Wasze komentarze co do naszych wniosków i ocen oraz propozycje filmów, które, Waszym zdaniem, powinniśmy obejrzeć.

   Pierwszym filmem, którym się zajmiemy, będzie niemiecki film "Urban Explorer" reżyserii Andy'ego Fetsher'a.

A na koniec zdjęcie legendarnego telewizora marki "Lazuryt", odnalezionego podczas jednej z wypraw.

Jubileusz

   W tym miesiącu mija rok od kiedy działa Whispers Urban Exploration Group. W tym czasie zwiedziliśmy dziesiątki obiektów, zrobiliśmy setki (tysiące) fotografii i przeżyliśmy niejedną przygodę. Przed nami jeszcze wiele do odkrycia, wiele niepowtarzalnych miejsc czeka na nas. Szepty dawnych lat przyzywają.
   Wszystkim czytelnikom dziękujemy za cierpliwość, bo na niektóre posty trzeba było długo czekać.
Niewykluczone, że w przyszłości się to zmieni, bowiem w planach grupy pojawiła się poważna akcja rekrutacyjna o której napiszemy już wkrótce.

Keep exploring!

"Blood Brothers"

Hotel

   Poniżej prezentujemy zdjęcia z wyprawy do opuszczonego budynku, który miał być w przyszłości hotelem. Trudno powiedzieć, kiedy budowla została porzucona. Znaleźliśmy z roku 2001 oraz skrawek jakiegoś dziennika dotowanego na rok 1968. Całość jest w stanie surowym. Dwa,czy trzy krzesła znajdujące się w środku to pozostałości po dzikich lokatorach. Podobnie jak kanapa, butelki po wódce i kieliszki. Obiekt składa się z dwóch podpiwniczonych, dwupiętrowych budynków, połączonych zewnętrznym korytarzem. Mniejszy budynek miał zapewne pełnić funkcję biura, recepcji. Większy, o długości ponad stu metrów zawiera kilkadziesiąt apartamentów.
   Najbardziej frustrującym momentem wyprawy było poszukiwanie otwartych drzwi, lub okna na balkon na drugim piętrze, gdzie chcieliśmy urządzić sobie przerwę obiadową.
   Do największych ciekawostek i jednocześnie tajemnic należy... wielki pluszowy miś, którego znaleźliśmy w piwnicy budynku.

Krypta

   Po długiej ciszy publikujemy kilka nowych zdjęć z ostatniej wyprawy. Celem jej był wprawdzie inny, o wiele większy obiekt, lecz "na rozgrzewkę" prezentujemy fotografie grobowca, który odwiedziliśmy po drodze.
   Data 1859 jako konstruktora wskazywać może Camillusa von Brand, dawnego właściciela pobliskich majątków. Von Brand zmarł w roku 1857.
   Mauzoleum pojawia się w dwóch lokalnych legendach.

   W pierwszej z nich Camillus von Brand, umieszcza szczątki swojego ojca w nowo wybudowanym grobowcu rodzinnym, co było niezgodne z jego wolą zmarłego. Upiór ojca Camillusa miał się błąkać po polach i złorzeczyć. Oczekiwał bowiem, że pochowany zostanie na cmentarzu wiejskim.
   Z kolei inna legenda mówi o upiorze samego Camillusa, który jako jeździec pojawiał się w okolicznym

parku prosząc przypadkowych przechodniów o wyregulowanie zegarka, za co ofiarowywać miał znaczną kwotę pieniędzy.

(żródło)

   Dziś krypta jest zdewastowana i zarośnięta przez chwasty. We wnętrzu panuje chłód i ten charakterystyczny rodzaj ciszy, którą pozostawiają po sobie zmarli. Jedyny dźwięk jaki słychać to szelest żab, zwiedzionych panującą tu wilgocią, skaczących po zeschłych liściach. 

   

Chłód

   W odwiedzanych przez nas budynkach zawsze jest chłodno. Ciężko jest czasem wytrzymać to przejmujące zimno promieniujące z murów. Jednak biorąc pod uwagę ostatnią falę upałów, która nawiedziła nasz piękny kraj, jesteśmy skłonni całymi dniami przesiadywać w takich miejscach.
    Chłód ten kojarzy się ze śmiercią. Coś umarło w tym miejscu, coś odeszło. Zwiedzając takie obiekty, ma się czasem wrażenie, że jest się w pustym grobowcu.
   Albo w kostnicy.

   Zważywszy na upały, publikujemy zdjęcia... śniegu. :-)

Licznik czasu

   Czym jest czas?
   Zgodnie ze zwyczajem cytujemy Mały Słownik Języka Polskiego: "nieprzerwany ciąg następujących po sobie chwil, nieprzerwanie trwanie".
   Nieco ciekawszą definicję odnajdujemy na Wikipedii: "skalarna (w klasycznym ujęciu) wielkość fizyczna określająca kolejność zdarzeń oraz odstępy między zdarzeniami zachodzącymi w tym samym miejscu." (http://pl.wikipedia.org/wiki/Czas)
      Wielcy filozofowie i naukowcy tworzyli własne teorie na temat czasu. Nam nie udało się jeszcze stworzyć własnej. Jednak niewątpliwie czas musi być czymś ważnym, skoro komuś zależało na tym, żeby go mierzyć.
   Podczas ostatniej wyprawy odnaleźliśmy licznik czasu, umieszczony na jakiejś stalowej konstrukcji. Nie sposób odczytać w jakich jednostkach był on mierzony. Czy były to sekundy, godziny, dni? Może przyjęto zupełnie inną skalę pomiaru? Można jedynie odczytać napięcie (V), częstotliwość (Hz) i rok 1979.
   Trzeba jednak rozróżnić dwie rzeczy. Licznik czasu to nie to samo co zegar. Zegar jedynie pokazuje obecny stan danej wartości, w tym wypadku czasu - podaje godzinę. Licznik jednak... rozlicza, dobitnie ukazuje ile czasu już upłynęło.
   Szkoda, że żaden licznik czasu nie pokazuje ile czasu jeszcze zostało...
   Patrząc na to zdjęcie można mieć mieszane uczucia. Skoro licznik czasu już nie bije, to znaczy że czas się zatrzymał? Może dla miejsca w którym się znajduje. Dla nas - na pewno nie.

Warsztat i kotłownia

   Mimo tak niefortunnego przebiegu ostatniej wyprawy, udało nam się zrobić kilka ciekawych zdjęć. Jak już pisaliśmy, przed konfrontacją z psem w "Pomieszczeniu socjalnym", zwiedziliśmy warsztat i kotłownię. W na stole w warsztacie znaleźliśmy kielnię, wałek do malowania i kilka innych przedmiotów nieznanego pochodzenia i przeznaczenia. Po podłodze walały się stare rękawiczki robocze, a na ścianie wisiał kalendarz z 2003 roku. W schowku obok na pólkach była masa wszelakiego żelastwa i narzędzi.
   W kotłowni był, rzecz jasna, imponujących rozmiarów piec i pokaźny silnik elektryczny. Znaleźlismy tam również pewne tajemnicze urządzenie, prezentowane na ostatnim zdjęciu.
   Może pomożecie w rozwikłaniu zagadki jego przeznaczenia?

Nieproszeni goście

   Pisaliśmy już o różnorakich zagrożeniach czyhających na eksploratorów. Póki co udawało nam się ich szczęśliwie uniknąć. Niestety podczas ostatniej wyprawy nie mieliśmy tyle szczęścia. Mówiliśmy już o zdradliwym dachu z papy, jednak to, na co natknęliśmy się wewnątrz obiektu, kompletnie nas zaskoczyło.
   Po wielu trudach udało nam się dostać do środka. Zwiedzaliśmy kotłownię w starej gorzelni. Zrobiliśmy zdjęcia pieca, warsztatu i postanowiliśmy przejść dalej przez drzwi oznaczone napisem "Pomieszczenie socj". Chodziło, rzecz jasna o "Pomieszczenie socjalne". Olejna farba w kolorze jasnego brązu zaczęła się już łuszczyć. Już mieliśmy pociągnąć za klamkę, gdy jeden z nas, tknięty nagłym przeczuciem spojrzał przez szparę u dołu drzwi. W tym momencie wywiązała się następująca rozmowa:
   - Czekaj... Tam jest pies
   - Co?
   - No pies. Stoi tam i gapi się na mnie.
   - K...a. Co robimy?
Jeden z nas został poza obiektem i uzbrojony w lornetkę oraz krótkofalówkę obserwował perymetr. Postanowiliśmy podzielić się z nim nowiną.
   - W pomieszczeniu socjalnym jest pies.
   - Jaki pies?!
   - Nie wiem. Jakiś skundlały doberman. Ma obrożę.
   - Pamiętajcie, że ktoś go musi karmić.
Pies był naprawdę duży i nie przejawiał ochoty na nawiązywanie nowych znajomości. Gdy bydle zaczeło szczekać podjęliśmy szybką decyzję i wyszliśmy dokładnie tą samą drogą, którą dostaliśmy się do środka.
   W pośpiechu i stresie nie udało nam się niestety zrobić zdjęcia czworonogowi. Strach pomyśleć co by było, gdybyśmy otworzyli te drzwi...

Get your motor running, head out on the highway. Looking for adventure, and whatever comes our way.

   Tytuł posta zaczerpnęliśmy z tekstu piosenki zespołu The Cult (nie mylić z polskim Kultem). Prawdopodobnie po lekturze tego posta wielu Czytelników uzna, że jest to trochę na wyrost, ale odrobina groteski jeszcze nigdy nikogo nie zabiła. Poprzednio pisaliśmy, że wzrost jednego z członków grupy może być problemem. Nie chodzi tu jedynie o fakt, że często musimy przeciskać się przez wszelkiego rodzaju szczeliny, dziury, zakamarki i ramy okienne aby dostać się na teren badanego obiektu. Problem może polegać na tym, że na ostatnią wyprawę wybraliśmy się samochodem. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby samochodem tym nie była ikona polskiego przemysłu motoryzacyjnego, czyli fiat 126p.
   Trzech chłopa plus trzy plecaki ze sprzętem to raczej limit ładunkowy tej maszyny. Ledwo się pomieściliśmy, ale ubaw był po pachy. Napęd na tylną oś i kałuże głębokie na kilkanaście centymetrów pozwalają na skuteczne podróżowanie w zgodzie z zasadą "do przodu bokiem". Trzeba teraz nieszczęsną maszynę umyć, bo błoto jest nawet na dachu...

   W kolejnym poście napiszemy o tym, jaka niespodzianka czekała na nas w obiekcie, który ostatnio odwiedziliśmy.

Witamy na pokładzie!

   Ostatnia wyprawa była dla całej grupy prawdziwym wyzwaniem. Nie sposób w jednym poście opisać wszystko co się tego dnia wydarzyło. Przyjmijmy może kolejność chronologiczną.
   Zacząć należy od powitana w szeregach Whispres Urban Exploration Group nowego pasjonata opuszczonych miejsc. Wprawdzie znaliśmy się już od dawna, ale dopiero na ostatniej wyprawie przeszedł on prawdziwy "chrzest bojowy". Z narażeniem życia poszukiwał wejścia do obiektu. Nie wdając się w szczegóły, powiemy tylko, że stare dachy pokryte papą bywają zdradliwe. Dobrze przez dziurę wpadła tylko noga, a nie cały eksplorator. Przydała się też umiejętność wspinaczki po piorunochronie.
   Jedynym mankamentem może okazać się ponadprzeciętny wzrost nowego towarzysza broni. Szczególnie, jeżeli na wyprawy jeździć będziemy naszym wyjątkowym środkiem lokomocji.

   O tym w następnym poście.

Tuż za rogiem

   Pierwszej wizycie w obiekcie zawsze towarzyszy cała paleta emocji. Oczywiście przeważa ciekawość, chęć poznania nowego miejsca. Zdarzają się nerwy, szczególnie, gdy ciężko jest znaleźć wejście do środka obiektu. Po pokonaniu wstępnych trudności przychodzi skupienie i poczucie odpowiedzialności za każdy krok. Nieprzemyślany, może okazać się ostatnim. Wszystko potęgowane jest przez adrenalinę.
   Radość z udanej wyprawy przychodzi na końcu, gdy zostawiamy obiekt za plecami i w pełnym składzie i z kompletem zdjęć wracamy do domu.
   Wyjątkowe jest jednak "to coś", co czuje się, gdy, na przykład, stoi się na rogu korytarza i wystarczy tylko krok, aby zobaczyć kolejne pomieszczenie. Albo gdy powoli otwiera się skrzypiące drzwi. To uczucie, to mieszanina strachu i ciekawości.
     Nigdy nie wiadomo, co znajdziemy tuż za rogiem...

 

 

Urbexers Against Vandalism

   Jedni chodzą do kościoła, inni na strzelnice, jeszcze inni do baru. Każdy ma swoje miejsce, w którym łatwiej mu zebrać myśli, wyciszyć się, zdystansować. To naturalne, że chcemy, aby te nasze małe schronienia pozostały nienaruszone. Zależy nam na wyglądzie tych miejsc, na zapachu, świetle, klimacie.
   Dla członków Grupy takimi miejscami są miejsca opuszczone. Cisza, smak nieruchomego powietrza i kurzu, atmosfera porzucenia - to właśnie dlatego dla nas są one wyjątkowe. Robimy zdjęcia, kręcimy krótkie filmy, ale zawsze przychodzi moment zastanowienia, wyciszenia. Siadamy wtedy na parapecie, krawędzi dachu, czy betonowej posadzce i każdy z nas zatapia się we własnych myślach. O czym myślimy? To pozostanie tajemnicą. Może niektórzy dokonują rachunku sumienia, wspominają, analizują porażki, podejmują decyzje. Inni być może delektują się ciszą, wciskająca się do najgłębszych zakamarków duszy, przezywając swoiste katharsis.
   Dlatego Whispers Urban Exploration Group przyłącza się do ogólnoświatowej internetowej kampanii "Urbexers Against Vandalism" i zgłasza sprzeciw wobec wszelkich aktów wandalizmu dokonywanych na miejscach opuszczonych i zapomnianych.

   Więcej szczegółów po adresem: www.urbexersagainstvandalism.com

Sezon zimowy

   Wielkanoc praktycznie już za nami. Za oknem jednak wciąż śnieg. Znowu wybraliśmy się do ośrodka wypoczynkowego. W zimowej szacie całość prezentuje się zupełnie inaczej.
   Buty zapadają się aż po kostki. Wszystko równiutko pokryte białym puchem. Próbujemy przypomnieć sobie, gdzie znajdowały się studzienki, przykryte jedynie spróchniałymi deskami. Woda kapie z dziurawych rynien. Może w końcu nadchodzi odwilż?
   Na jednym ze zdjęć udaje się nawet uchwycić płatki śniegu w locie.

Ząb czasu

   Oznaki opuszczenia obiektu wdać z daleka. Sypiący się tynk, powybijane okna, zarastające drogi dojazdowe, wszechobecny gruz i kurz. Nazwijmy to wszystko "globalnymi symptomami opuszczenia".
   Jednak, gdy poświeci się więcej czasu na obserwację, zacznie się zwracać uwagę na szczegóły. Farba odchodząca z blaszanych drzwiczek, kłódka, na której pojawiły się plamy rdzy, tajemnicze mechanizmy. Wszystko nadgryzione zębem czasu. Każdy element budynku pożerany jest przez upływający czas - najskuteczniejszego mordercę.
   Czasem jednak napotykamy na zupełnie inne zjawisko. Maleńka roślinka, chwast ledwo trzymający się korzeniami warstwy mokrej ziemi. Wyrósł akurat tutaj, wśród zgliszczy hali produkcyjnej. Do martwego obiektu znów wkracza życie. A może to Matka Natura upomniała się o swój teren, niegdyś brutalnie zabrany jej przez ludzkie ręce?